Sąd wydając wyrok orzeka o roszczeniach, które wynikają z faktów przytoczonych przez pracownika także wówczas, gdy roszczenie nie było objęte żądaniem pracownika lub gdy było zgłoszone w rozmiarze mniejszym niż usprawiedliwiony wynikiem postępowania. Sąd wydając wyrok w sprawie o ustalenie istnienia stosunku pracy nie może oddalić powództwa tylko na tej podstawie, że powód nie udowodnił wszystkich faktów niezbędnych do takiego ustalenia. Jeżeli pracownik dokonał wyboru jednego z przysługujących mu alternatywnie roszczeń, a zgłoszone roszczenie okaże się nieuzasadnione, sąd może także z urzędu uwzględnić inne roszczenie alternatywne. Zasądzając należność pracownika w sprawach z zakresu prawa pracy, sąd z urzędu nada wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności w części nie przekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia pracownika. Uznając wypowiedzenie umowy o pracę za bezskuteczne, sądna wniosek pracownika może w wyroku nałożyć na pracodawcę obowiązek dalszego zatrudnienia pracownika do czasu prawomocnego rozpoznania sprawy.
Środki odwoławcze
Od orzeczeń sądowych przysługują stronom środki odwoławcze.
Apelacja przysługuje od orzeczeń sądu pierwszej instancji. Apelację od wyroku sądu rejonowego rozpatruje sąd okręgowy, a od wyroku sądu okręgowego jako pierwszej instancji sąd apelacyjny. Apelacja powinna czynić za dość wymaganiom przewidzianym dla pisma procesowego, a ponadto zawierać: oznaczenie wyroku od którego jest wnoszona z oznaczeniem, czy jest on zaskarżany w całości czy w części; zwięzłe przedstawienie zarzutów; uzasadnienie zarzutów; powołanie, w razie potrzeby, nowych faktów i dowodów oraz wykazanie, że ich powołanie w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji nie było możliwe albo że potrzeba powołania się na nie wynikła później; wniosek o zmianę lub uchylenie wyroku z zaznaczeniem żądanej zmiany lub uchylenia.
Kasacja od wydanego przez sąd drugiej instancji wyroku lub postanowienia w przedmiocie odrzucenia pozwu albo umorzenia postępowania kończących postępowanie w sprawie przysługuje kasacja do Sądu Najwyższego, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. Kasacja powinna zawierać: oznaczenie orzeczenia od którego jest wnoszona, z oznaczeniem, czy jest ono zaskarżane w całości czy w części przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie; przedstawienie okoliczności uzasadniających jej rozpoznanie wniosek o uchylanie lub zmianę orzeczenia, z oznaczeniem zakresu żądanego uchylenia lub zmiany Ponadto kasacja powinna czynić zadość wymaganiom przewidzianym dla pisma procesowego (określonym w art.126 kpc), a w sprawach o prawa majątkowe powinna zawierać oznaczenie wartości przedmiotu zaskarżania.
Podstawy kasacji
Kasację można oprzeć na: naruszeniu prawa materialnego przez jego błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie; naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.
Terminy wniesienia środków odwoławczych
Apelację wnosi się do sądu, który wydał zaskarżony wyrok, w terminie 2 tygodni od doręczenia stronie skarżącej wyroku z uzasadnieniem. Jeżeli strona nie żądała uzasadnienia wyroku w terminie tygodniowym od ogłoszenia sentencji, termin wniesienia apelacji biegnie od dnia, w którym upłynął termin żądania uzasadnienia. Kasację wnosi się do sądu, który wydał zaskarżany wyrok lub postanowienie w terminie miesięcznym od dnia doręczenia orzeczenia stronie skarżącej. Rzecznik Praw Obywatelskich może wnieść kasację w terminie 6 miesięcy od dnia doręczenia orzeczenia stronie. W razie wniesienia kasacji po upływie miesiąca od dnia doręczenia orzeczenia stronie, podstawę kasacji winno dodatkowo stanowić naruszenie przepisów Konstytucji dot. wolności i praw człowieka.
Niedopuszczalność kasacji
W odniesieniu do omawianej tematyki, kasacja nie przysługuje w sprawach:
– o prawa majątkowe, których wartość przed miotu zaskarżania jest niższa niż 10 tys. złotych;
– dotyczących kar porządkowych;
– dotyczących świadectwa pracy i roszczeń z tym związanych; – o deputaty lub ich ekwiwalenty.
Przymus adwokacki
Kasacja powinna być sporządzona przez pełnomocnika będącego adwokatem lub radcą prawnym. Powyższe nie ma zastosowania, jeżeli strona lub jej przedstawiciel bądź pełnomocnik jest sędzią, prokuratorem, notariuszem albo profesorem lub doktorem habilitowanym nauk prawnych, a także gdy stroną jest adwokat lub radca prawny.